Despedida Boys Home, op naar Indonesie..

Lieve allemaal,

Het is al even geleden en misschien hadden jullie hetna mijn updatepatroon niet meer verwacht, maar bij deze een update van mij.

Aan alles komt een einde, zo ook aan mijn vrijwilligerswerk in Don Bosco Boys' Home and Training Center. Vorige week dinsdag ben ik vertrokken uit Boys' Home en samen met Berber naar Bali gevlogen. Op dit moment zitten we eenweekje op Bali en hebben al weer veel nieuwe indrukken. Binnenkort zullen wij een nieuwe weblog openen en kunnen jullie op de hoogte blijven van onze backpackavonturen.

Zoals beloofd in mijn laatste verhaal, zou ik jullie nog een update geven over het bezoek van Elianne en Arnout, mijn ouders en de laatste maanden in Boys' Home.

Bezoek uit Nederland

Afgelopen december zijn Elianne en Arnout mij op komen zoeken in Boys' Home. Wat bijzonder om na lange tijd weer twee lange, blankeHollandse vrienden te zien, in de Filippijnen ben ik toch zeker een uitzondering qua lengte en huid. De eerste week hebben we samen doorgebracht in Boys' Home. Elianne en Arnout hebben in alles meegeleefd, met de bus op pad, de rozenkrans bidden, spelen met de jongens, de mis bijwonen. Op eerste kerstdag hebben we besloten om de homeboys (de jongens die geen familie meer hebben en altijd in Boys' Home zijn) mee uit te nemen naar de shoppingmall. Daar hebben Elianne en Arnout hun getrakteerd op Jollibee (Filippijnse Mc Donalds), een uurtje winkelen met een beetje zakgeld, spelletjes in Gamezone en de film. Voor de jongens was dit de dag van hun leven, Elianne en Arnout, bedankt daarvoor! Op tweede kerstdag zijn we met z'n drieen de Filippijnen ingetrokken om het land te ontdekken, bij te kletsen, te duiken en vooral te relaxen..

Eind januari vlogen mijn ouders naar de Filippijnen. Heel leuk en spannend om naar het vliegveld te gaan en je ouders op te wachten. En dan ineens staan ze voor je aan de andere kant van de wereld! Vanaf het vliegveld eerst naar het hotel gegaan om alle spullen een plekje te geven en daarna zijn we getrakteerd op een welkomstdiner met Fr. Jhun en Br. Ed. Gelukkig hadden mijn ouders weinig last van een jetlag. De volgende dagen hebben we een tour de Cebu, langs de hotspots en de Don Bosco projecten, gedaan en hebben mijn ouders een aantal dagen meegeleefd in Boys' Home. We hebben samen de mis op de dag van het fiesta van Don Bosco bijgewoond, mijn vader heeft de goodnighttalk gegeven en gecoachd bij voetballen enmijn moeder heeft speciale voetbalpennen uit Nederland aan de jongensuitgedeeld.Ook was er een speciaal programma voor mijn ouders verzorgd door allejongensmet zang en dans. Erg leuk iniatiatiefen ze vonden het allemaal erg bijzonder om te zien wie mijn vader en moeder zijn! Na een week in Boys' Home zijn wedrie weken de Filippijnen ingetrokken om meer te zien van het land, de cultuur en de mensen. Foto's hiervan volgen binnenkort of in Nederland (sorry papa en mama, de cd met foto's heb ik opgestuurd naar Nederland). Al met al hebben wegenoten van de bountybeach op Malapascua, dolfijnen gespot op Bohol, de zon zien zakken in de zee van Boracay, op de rijstterrassen gelopen in Banaue en te paard de vulkaan bestegen in Tagaytay.

Eind februari hebben we afscheid genomen en ben ik nog een aantal dagen naar het project van Berber in Bulacan geweest. Daar heb ik een goed inkijkje kunnen krijgen in het leven van Berber. We hebben, samen met de jongens van de rehab en de andere vrijwilligers, voedsel en speelgoed uitgedeeld op een vuilnisbelt, ik ben met Berber meegeweest naar de pre-school en we hebben twee andere projecten van Philibata bezocht. Natuurlijk was mijn verblijf niet compleet zonder videoke!

Nieuwe matrassen en shorts

Terug in Boys' Home vond ik dat er echt iets moest veranderen aan de bedden van de jongens die in de elementary dorm (bassischoolleeftijd) slapen. De jongens slapen op stalen frames enin bijzondere gevallenhebben ze een rieten matje over hun frame. Dit is erg triest om te zien en ik vind het erg belangrijk dat de jongens goed slapen aangezien hun schooldag lang en slopend is. Met hulp van speciale donaties heb ik matrassen kunnen kopen die erg duurzaam zijn vanwege een hoes van lederette. Donateurs, heel erg bedankt hiervoor!

Van hetgeld van jullie dat ik heb ingezameld in Nederlandvoor mijn vetrek heb ik voor alle jongens oranje shorts kunnen laten bedrukken met het KNVB-logo, een nummer en de Nederlandse vlag.Toen ze de shorts zagen tijdens mijn despedida (goodbyeparty), waren ze in de zevende hemel.Namens deDon Bosco Boys' Home en mij, iedereen superbedankt voor de bijdrage!

De laatste weken op Boys' Home

De laatste weken op Boys' Home zijn mijns inziens veel te snel gegaan. Aan de ene kant heb je je dagelijkse bezigheden als Engels lesgeven, spelen met de jongens, begeleiden van de jongens en missen bijwonen. Aan de andere kant wil je nog zoveel doen en zoveel mensen zien voor de laatste keer. Uiteindelijk heb ik nog veel speciale momenten met de jongens gehad. Ik ben twee keer met een groep jongens wezen zwemmen, we hebben veel gekaart en memory gespeeld. Ook met de trainees was de laatste maand bijzonder, tijdens de Engels les heb ik met alle trainees een sollicitatiegesprek gevoerd en tijdens een seminaar heb ik een 'sharing' geleid.

Ook heb ik de laatste maand nog veel van mijn vrienden kunnen zien en leuke dingen kunnen doen zoals tijdens zonsondergang met een kabelbaan naar beneden vanaf de bergen.

Zoals ik in het begin al schreef, aan alles komt een einde, pff en dat is best lastig. Pas aan het eind van je verblijf kom je erachter hoeveel je van de jongens, de staff, de community, de nieuwe vrienden die je hebt gemaakt en je leven in de Filippijnen bent gaan houden. Afscheid nemen is niet mijn favoriete bezigheid en vier goodbyepartys waren heel leuk, maar ook heel lastig. Het meest indrukwekkend was het afscheid nemen van de jongens en de trainees. De jongens hadden een heel programma met een 'leaving on a jetplane' met aangepaste tekst, 'you raise me up' met dans, een gebed voor mij, breakdance en speeches. Ook was ik erg geraakt door de balonnen overal met de tekst 'Ate Nienke, we love you so..' Na het hele programma heb ik de goodnighttalk gegeven en de jongens gezegd dat ik een supertijd met hun heb gehad. Ik zal zezeker missen!

De trainees haddenvorige weekmaandag een goodbyeparty georganiseerd en dat was erg ontroerend. Je staat oog in oog met leeftijdsgenoten die uit hele moeilijke omstandigheden komen en zoveel liefde geven. Ze hebben 'nothing at all' voor me gezongen en allemaal persoonlijk een brief aan me geschreven, erg indrukwekkend om te lezen.

Afgezien van deze twee goodbyeparty's heb ik de priesters, met wie ik veel omging, mee uit eten genomen en heeft SALVO (de vrijwilligersorganisatie) mij mee uit eten genomen en een certificaat uitgereikt.

Vorige week dinsdag was het dan echt tijd om afscheid te nemen en op het vliegtuig naar Berber te stappen. Al met al was Don Bosco Boys' Home super en sluit ik zeker niet uit dat ik terugga!

Voor nu eerst de wereld verkennen en acclamtiseren in een totaal ander land!

Binnenkort hoop ik de laatste foto's te plaatsen en over een tijdje zal ik ook een laatste reflectie over mijn verblijf in de Filippijnen op deze weblog zetten.

Bedankt voor jullie geduld met het wachten op updates, het trouwe lezen van de weblog, jullie bijdrage voorDon Bosco in De Filippijnen, jullie betrokkenheiden de lieve reacties!

Heel veel liefs uit Bali,

Nienke

Het leven in Boys' Home :)

Een tijdje geleden dat ik een update heb geplaatst. Internet blijft een probleem (sinds twee weken hebben we internet op het project, maar ik ben nu net twee weken met mijn ouders aan het reizen) en ook de dagen vliegen voorbij. Iedereeen bedankt voor de leuke mailtjes/smsjes!

Op dit moment zijn mijn ouders in de Filippijnen om te zien waar ik leef en de Filippijnen te ontdekken, afgelopen december zijn Elianne en Arnout langsgeweest. Daarover in het volgende verhaal meer. Eerst zal ik een inkijkje geven in de afgelopen maanden op Boys' Home en mijn leven in de Filippijnen... :)

Voor degenen die het nog niet wisten, in plaats van 25 febrauri blijf ik tot 31 maart op Boys' Home. Berber en ik hebben het beide nog zo naar ons zin dat we besloten hebben een maandje langer te blijven en onze reis te verlengen tot september.

Op bezoek bij de nieuwe trainees

Het project waar ik zit, kent, behalve een Boys' Home, ook een Training Center. Dit Training Center biedt elk half jaar een technische opleiding aan arme jongeren uit de buurt en jongens van Boys' Home die de High School hebben afgerond. Deze opleiding duurt een jaar en is gericht op lassen, hout bewerken en machines bedienen. Na deze opleiding zijn de jongens, en soms ook meisjes, verzekerd van een baan in een fabriek in de buurt. Afgelopen november begon er een nieuwe groep studenten. Voordat deze worden toegelaten wordt er altijd een home visit gedaan. Coney, een van de instructeurs, en ik zijn samen alle huizen van de nieuwe trainees afgegaan. Wat een belevenis was dat.. de bergen in, mensen in bamboe hutjes zonder water en elektriciteit, gezinnen die leven, eten en slapen op 8 m2, overal honden (hoe armer de mensen zijn, hoe meer honden ze hebben). Best heftig om te zien zien onder welke omstandigheden mensen leven. Hoe arm ook, de mensen die ik ontmoet heb, blijven lachen en ontvangen je altijd even gastvrij (het enige eten wat ze hebben, bieden ze je nog aan). Tijdens de visits hebben we een interview afgenomen met de ouders en de trainee om meer zicht te krijgen op de achtergrond van de trainee en de familie.. De training die Don Bosco aanbiedt, kost een schijntje en een van de criteria is dat de trainees niet rijk mogen zijn anders houden ze plekken voor armere jongeren bezet..

Voor het eerst lesgeven en dan in het Engels

Na de Home Visit begon het dan, vier dagen in de week Engels lesgeven. Vantevoren dacht ik, pff voor het eerst in mijn leven lesgeven aan 40 studenten en ook nog in het Engels. Het viel me alles mee. De trainees luisteren erg goed en zijn heel leergierig. Het niveau van hun Engels is laag, dat vebaaste mij wel aangezien al het onderwijs (basisschool en middelbare school) hier in het Engels is. Voor mij was dit ook wel een meevaller, nu kan ik hun Engels leren in plaats van zijn mij ;) Ik leer veel van voor de klas staan, lessen voorbereiden en vind het contact met de trainees erg leuk. Elke les begint met bidden, een energizer (om iedereen wakker te maken), uitleg over een onderwep en oefeningen. De lessen richten zich vooral op basisgrammatica, schrijven, praten en voorbereiding op een solliciteren. Een van de doelen is dat de trainees aan het eind van de opleiding een goede sollicitatiebrief en CV kunnen schrijven en in het Engels een sollicitatiegesprek kunnen voeren. Op dit moment geef ik nog twee uur per week les en geef ik elke week een extra les, het niveau gaat vooruit, ik ben benieuwd wat het niveau is als ik wegga..

Op zoek naar de videoke king

Voor mij het toppunt van 2009! Elke maand hebben we een 'monthly birthday celebration' waar we in een keer alle verjaardagen van de jongens die die maand zijn jarig geweest vieren met een speciale activiteit. Deze keer (celebration voor twee maanden: oktober en november) heb ik een videoke-avond (karaoke met een groot scherm) georganiseerd. Het vinden van een karaokemachine in de Filippijnen is een peanut aangezien karaoke razend populair is. Je kunt nog geen dorpje ingaan of er is wel karaoke.. Elk schooljaar (van grade 1 t/m 6 basisschool en year 1 t/m 4 middelbare school) had een afgevaardigde die streed voor de titel van videoke king. Ik kwam 's avonds op als een queen en zei dat ik de dochter van de Nederlandse koningin was en op zoek was naar mijn toekomstige koning.. Alle kinderen hadden grote ogen en de kleintjes geloofden het nog ook.. Daarna kon de show beginnen.. De deelnemers probeerden indruk op me te maken met knipogen, bloemen, dansen.. heel schattig allemaal.. Alle anderen waren aan het aanmoedigen, dansen en gek doen. Uiteindelijk heeft een jury de beste deelnemer gekozen en zijn we gekroond tot koninklijk paar. Een avond om nooit te vergeten!

Voetballen, voetballen, voetballen

Terwijl basketbal en boksen de nationale sporten van de Filippijnen zijn, staat bij Boys' Home voetbal op nummer 1. Elke dag na school hebben de jongens verplicht voetbal. Boys' Home heeft twee teams, een basisschool- en een middelbare schoolteam. Eind november was er een groot toernooi en dan hebben de spelers van de teams gewoon een aantal weken geen school omdat ze moeten trainen en het toernooi een week duurt. Voor mij is dat best apart, ik zou altijd school op 1 zetten, maar hier liggen de prioriteiten soms anders. De jongens worden erg gemotiveerd om goed te worden in voetballen omdat ze hiermee later ook een beurs voor de universiteit kunnen krijgen.. Gelukkig was al het trainen niet voor niks, beide teams hebben het toernooi gewonnen.

Caroling

Ik had nog nooit echt van caroling gehoord totdat ik in de Filippijnen kwam. Voor onze jongens is dit de happening van het jaar, vanaf 1 t/m 24 december gaan we met een geselecteerde groep (50 van de 89 jongens) huizen van sponsoren/andere Don Bosco huizen/huizen van mensen die er om vragen, langs om liedjes te zingen, te dansen, muziek te maken en iedereen een pretigge kerst te wensen. Waarom zouden we dat doen, vroeg ik me af? Als je het de jongens vraagt, om het belangrijkste in leven: eten! Elke avond gaan we met een bus langs gemiddeld 6 huizen en bij elk huis krijgen de jongens eten. En dit is niet een snoepje of een koekje maar meestal een hele maaltijd. Onze jongens hebben altijd honger en houden erg van eten, dus ze kunnen met gemak 6 maaltijden op. Soms nemen ze ook eten of drinken mee voor hun vriendjes of de volgende dag op school. Dit levert grappige taferelen op, cola in plastic zakjes bijvoorbeeld. Naast eten geeft elk huis ook een cheque of contact geld voor Boys' Home. Ik had gezegd dat ik ook wel iets wilde doen tijdens caroling en nog geen seconde later was besloten dat ik bijna elke avond een romantisch kerstliedje in het Filippijns met een van de jongens a capella moest zingen.. Dat was een uitgdaing, maar erg leuk!

Voor de eerste keer in je leven zwemmen

Elk jaar wordt er een uitje voor de jongens georganiseerd en dit jaar heb ik die taak op me genomen. Meestal is het uitje erg simpel en goedkoop, maar aangezien ik geld had ingezameld in Nederland (nogmaals bedankt iedereen) heb ik besloten de jongens een dagje mee uit te nemen naar een zwembad. Via een van de priesters konden we een zwembad voor onszelf krijgen. Voor de meeste jongens was dit de eerste keer van hun leven om in een zwembad te zijn en de meesten kunnen niet eens zwemmen (best raar aangezien de Filippijnen een archipel is van meer dan 7000 eilanden). De jongens waren door het dolle heen en zijn geen moment uit het zwembad geweest. Springen, watergevechten, duiken en dat de hele dag lang.. De meeste tijd had ik rond de 6 jongens aan mijn rug en armen hangen omdat ze niet kunnen zwemmen maar wel het diepe in willen. We hadden zelf een geroosterd varken meegenomen en dat is een echt traktatie voor de jongens. Al met al een geweldige dag.

Iedereen succes met alles (en vooral met de sneeuw)!

Groetjes uit een altijd zonnig en warm Filippijnen

Operation Second Chance, Berber op bezoek, home visit en lesgeven

Lieve allemaal,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik een update heb gestuurd. Helaas heb ik erg weinig beschikking over internet. Op het project is geen internet en ik ben de laatste weken druk geweest met van alles en nog wat.

Ongeveer een maand geleden heb ik samen met father Jhun en de Salesian cooperators (vrijwilligers van Don Bosco) de Operation Second Chance bezocht. Dit was erg indrukwekkend. De Operation Second Chance is een instituut waar jongeren leven tussen de 16 en 18 jaar die een misdrijf hebben gepleegd voor de tijd dat hun rechtzaak bezig is. De wet schrijft hier voor dat jongeren onder de 18 jaar niet vervolgd kunnen worden. Wel moeten de jongeren tussen de 16 en 18 jaar naar de gevangenis ten tijde van hun rechtszaak. Om de jongeren niet in aanraking te laten komen met de meerderjarige crimnelen die hun alleen maar meer op een slecht pad kunnen zetten, is de Operation Second Chance in het leven geroepen. Op dit moment wonen er 78 jongens en 5 meisjes in de Operation Second Chance. Tijdens ons bezoek hebben we een lunch aangeboden en werden er optredens verzorgd door de jongens. Daarna had ik de mogelijkheid om met hun te praten. De misdrijven waarvoor de meeste jongeren hier zitten zijn diefstal, verkrachting, doodslag en moord. Het was een hele bijzondere ervaring om met jongeren te praten die een heel ernstig misdrijf hebben gepleegd en waarvan je aan de buitenkant geen verschil ziet met andere jongeren. Ze zijn erg blij met bezoek omdat de meesten geen familie hebben die hun komen bezoeken. Ik ben erg onder de indruk van de mogelijkheid die OSC biedt aan de jongeren en vind het goed dat ze een tweede kans krijgen want je weet nooit onder welke omstandigheden het misdrijf is gepleegd. Binnenkort ga ik ze weer bezoeken en ga ik een keer mee naar de rechtbank.

Iets heel anders.. Berber is eind oktober langsgekomen.. Superleuk om haar na twee maanden weer te zien en ervaringen uit te wisselen. Ik merk dat ik het heel bijzonder vind dat we samen op de Filippijnen zitten en qua land en cultuur dezelfde dingen meemaken... De eerste week zijn we in Cebu gebleven.. Berber heeft een dag meegeleefd op het project, we hebben samen Pasil (zie foto's begin) bezocht, uren bijgekletst, lekker gegeten met kaarslicht en uitzicht over de stad, het London Boys Choir gezien.. Van alles en nog wat.. Twee hoogtepunten voor mij waren de boating en de Holland tour.. Op een dag zouden we voor boating gaan, zeg maar eiland hopping. Eerst moesten we op een heel klein bootje die ons naar een grote boot bracht.. al een heel avontuur.. Op de grote boot bleken wij de enige drie passagiers te zijn met vier man bemanning. Toen er werd gevraagd, willen jullie ook snorkelen? Natuurlijk zeiden we ja! We werden naar een speciaal gebied gebracht voor een klein eiland en toen ik in het water sprong wist ik niet wat me overkwam. Overal vissen met de meest bijzondere kleuren, echt geweldig! We kregen brood van de snorkelinstructor om de vissen te voeren, ze aten gewoon uit je hand! Het andere hoogtepunt was de Holland Tour, Berber en ik hebben samen pannekoeken gebakken (pff dat is een werk zeg voor 100 jongens) en daarna een presentatie gegeven over Nederland.. We zijn begonnen met hoofd-schouders-knie en teen en hebben daarna foto's laten zien en de mogelijkheid gegeven om vragen te stellen. Super om te zien hoe enthousiast alle jongens waren!

Twee dagen later zijn Berber en ik vertrokken naar Apo Island. Op Apo Island is een project van Philibata, de Nederlandse organisatie waarmee Berber op de Filippijnen is en zij was gevraagd om de High School te bezoeken. Toen ze vroeg of ik meewilde, heb ik geen minuut getwijfeld.. Ik had al veel verhalen gehoord over Apo Island maar dat het zo mooi en gezellig zou zijn! Echt paradijselijk.. De overtocht was het begin van het grote avontuur, op een houten boot de zee oversteken midden op de dag.. De zee was erg wild en we kwamen dan ook doorweekt aan.. maar dit was het allemaal waard, wat geweldig was de eerste indruk van Apo Island! We sliepen in een lodge met uitzicht op zee.. Kort samengevat hebben we gesnorkeld en gezwommen met grote zeeschilpadden, de High School, Elementary School en Preschool bezocht, geintegreerd met de lokale bevolking, karaoke gezongen, geklommen naar de vuurtoren, een mis bijgewoond, lekker gegeten en gerelaxed.. Echt genoten dus... Wat het eiland heel bijzonder maakt is de authenciteit, het is nog niet ontdekt door veel toeristen en dat maakt dat je echt meeleeft met de mensen daar..

Anderhalve week geleden hebben Berber en ik afscheid genomen in Dumaguette..

Vorige week ben ik druk geweest met de home visit van alle nieuwe trainees van de Technical School. Deze week heb ik al drie keer twee uur lesgegeven aan de nieuwe trainees, De nieuwe trainees zijn allemaal jongens tussen de 17 en 25 jaar uit de armste wijken van Liloan en omgeving.. Over deze ervaringen vertel ik de volgende keer meer!

Ik zal binnenkort even wat foto's plaatsen!

Heel veel tropische groetjes uit de Filippijnen

Het leven in Cotcot Liloan

Lieve allemaal,

Even een korte update van mijn leven hier..

Ten eerste wil ik zeggen dat ik in overleg met een priester een deel van het geld wat ik van jullie heb ontvangen, goed heb besteed. Ik heb een nieuw strijkijzer voor de jongens gekocht (ze moeten hun eigen kleren wassen en strijken), voetballen voor het spelen na schooltijd en voor de wedstrijden, National Geographic dvd's zodat ze in het weekend een documentaire kunnen kijken en twee spiegels voor op de dorms (grote slaapzalen waar ze met 50 a 60 jongens slapen). Ze waren erg blij met de nieuwe spullen en waarderen dit enorm aangezien er eigenlijk nooit nieuwe spullen worden gekocht. De meeste donaties zijn zakken rijst zodat er elke dag eten is. Namens Don Bosco Boy's Home nogmaals bedankt voor jullie bijdrage, het geld is hier enorm veel waard!

Als je kijkt naar de levenstandaard hier dan is er een groot verschil met Nederland. Met een baan als social worker (universitair geschoold) verdien je ongeveer 20.000 pesos per maand. 70 pesos is 1 euro, dus laten we zeggen 280 euro per maand en dan heb je een goede baan. Je kunt hier al avondeten voor 10 peso (15 eurocent) en als je een taxirit maakt van een half uur kost je dat 70 pesos (1 euro). En zo gelden deze prijzen voor het hele leven hier, maar als je kijkt naar de inkomsten en uitgaven dan staan deze in verhouding net als in Nederland. Alleen als Nederlander hier ben je erg 'rich'. Je hoort veel dat Filippijnse vrouwen hier studeren en daarna een baan zoeken in het buitenland om geld te verdienen voor hun familie. Ook zijn er hier bemiddelingsbureau's om te trouwen met buitenlandse mannen. Geregeld ontmoet ik Filippijnse vrouwen die een Amerikaanse of Duitse man hebben. Aankomende vrijdag ben ik bijvoorbeeld uitgenodigd door een Duitse man en zijn Filippijnse vrouw om te komen lunchen.

De mensen die naar Filippijnse maatstaven rijk zijn, hebben al snel 1 of 2 helpers thuis. De helpers rijden hun rond, koken, zorgen voor de kinderen etc.. Dat is in Nederland toch wel anders..

Behalve de levenstandaard is het weer hier ook totaal anders. Van mijn zus hoorde ik al dat jullie de eerste nachtvorst verwachten. Hier is het elke dag warm en klam! Ze zeggen wel, we kennen 6 klimaten hier: hot, hotter, hottest en wet, wetter, wettest! Elke dag rond de 30 graden en erg vochtig. De afgelopen dagen heeft het veel geregend en geonweerd. En regen is hier anders dan in Nederland. In Nederland kan het miezeren en regenen, maar als het hier regent, zijn het altijd hoosbuien. De wolken lopen compleet leeg en de meeste huizen die geen fundering hebben, staan blank. Gelukkig merken wij op Cebu weinig van de verschrikkelijke typhoons die Luzon teisteren. Alleen dat het altijd het nieuws van de dag is. Er zijn veel doden gevallen en er zijn veel mensen die alles hebben verloren. Ook al zit ik op de Filippijnen, de beelden zijn voor mij heel aangrijpend en onwerkelijk. Indrukwekkend is om te zien dat veel mensen hier die zelf weinig hebben,spullen en geld inzamelen om de mensen op Luzon te helpen. Berber zit in het getroffen gebied en zal daar directe hulp verlenen aan de getroffen gezinnen door het geven van goederen en geld. Mocht je een bedrag willen storten waarvoor direct hulp wordt gegeven door Berber, dan verwijs ik graag naar haar weblog berberopdefilippijnen.web-log.nl. Als je een bedrag wilt storten dan is haar rekeningnummer te vinden in haar laatste verhaal en kun je een reactie plaatsen met het bedrag. Namens Berber en mij alvast bedankt!

Verder over het leven hier.. De weken vliegen voorbij.. Afgelopen week kende weer veel bijzondere momenten. Ik ben dinsdag samen met de jongens naar de 'elementary school', de basisschool, gegaan. Zij zijn enorm trots als ik met hun meeloop en willen me van allerlei woorden in Cebuano (het dialect wat hier gesproken wordt) leren. Ik moet zeggen de wandeling naar de school is een hele belevenis, je wordt overal aangekeken, gegroet, je moet uitwijken voor trycycads en de jongens willen ook je aandacht. Eenmaal aangekomen op school, heb ik in een rondleiding gekregen door alle lokalen. De lokalen zijn erg primitief, maar de basis is aanwezig. Elke morgen moeten alle kinderen eerst een half uur schoonmaken, daarna wordt de nationale vlag gehezen en wordt het volkslied gezongen. Dan zie je echt hoe trots de Filippijnen zijn op hun land en onafhankelijkheid. Na de vlagceremonie is er een warming-up (rekken en strekken, echt heel grappig om te zien. Daarna beginnen de lessen. Ik had gevraagd om een les te observeren bijgrade 6 (groep 8), dat was prima. In plaats van observeren werd ik gevraagd om mezelf te introduceren en voor ik het wist kwamen de kinderen met honderden vragen. Resultaat,anderhalf uur later stond ik nog voor de klas vragen te beantwoorden als: 'wat is je favoriete sport, ben je getrouwd, kun je een liedje zingen, wat eet je in Nederland?' Inmiddels was de lerares al vertrokken en toen ze teriugkwam was ze enorm dankbaar voor het geven van de Engelse les.

Verder heb ik afgelopen week voor het eerst de goodnighttalk gegeven.. Na het bidden van de rozenkrans wordt er elke avond door 1 van de Salesianen een verhaal verteld met een moraal, zeg maar een verhaal met een mooie gedachte zodat de jongens goed kunnen slapen. Ik heb verteld over de verschillen tussen Nederland en de Filippijnen.. daarna heb ik bendarukt dat er ook overeenkomsten zijn, ook in Nederland gaan er veel jongens en meisjes naar school en dromen van een mooie toekomst. Moraal is: je moet goed studeren en niet spijbelen om je studie goed af te ronden en kans te maken op een mooie baan. De jongens hier hebben nogal een handje van het skippen van lessen of slapen in de klas, aangezien ze deze structuur op de straat niet gewend zijn..

Ik kan jullie nog veel meer vertellen, maar dat zal ik de volgende keer doen. Kleine opvallende gebeurtenis kan ik jullie niet onthouden. Afgelopen zondag kwam de dental mission op bezoek om de gebitten van de jongens te checken. Voor de meesten was dit voor de eerste keer in hun leven. We dachten dat alleen de gebitten zouden worden gecheckt en er misschien gaatjes worden gevuld, maar de werkelijkheid was anders.. De tanden van de jongens die niet goed meer waren. werden gewoon getrokken. Er is geen geld om tandbesparende acties uit te voeren, tanden die niet goed meer zijn, worden getrokken. Resultaat: elke jongen had na die ochtend 3 t/m 5 tanden minder. Ik heb geassisteerd bij het trekken van een tand van een jongen van 11 die een hele nare infectie had.. Hij was helemaal in tranen en moest eigenlijk 3 dagen rusten om bij te komen.. Opvallende is, tijdens de gesponsorde lunch waren de jongens alweer aan het lachen en volop aan het eten..

Al met al maak ik veel bijzondere dingen mee en ben ik heel blij en dankbaar dat ik hier ben. iedereen is heel aardig en neemt me overal mee naartoe..

Natuurlijk ben ik ook heel benieuwd hoe het in Nederland is!

Liefs Nienke

Maayong buntag/ Goedemorgen

Lieve allemaal!

Bedankt voor jullie lieve reacties. Fijn om te horen dat alles goed met jullie gaat!

Met mij is alles ook nog steeds goed. De afgelopen week ben ik veel met de jongens geweest, maar heb ook gefietst, gezwommen en getennist.. Met al het eten hier is de nodige beweging niet gek.. Gisteren ben ik naar een mis geweest op een private school. Tijdens de mis moest ik me introduceren en de priester zei dat ik een voormalig model was voor whitening soap (zeep waarvan je huid witter wordt: gebruikt iedereen hier).. en dat voor handtekeningen de kinderen na afloop van de mis naar me toe konden komen. Het was zo grappig, want het was natuurlijk niet echt waar, maar na de mis stonden er 140 kinderen om me heen voor een handtekening. Ik voelde me echt een actrice. Dit is een van de grappige belevenissen hier en zo zijn er elke dag tal van opmerkelijke dingen die ik meemaak.

Zoals beloofd stuur ik jullie mijn update van afgelopen zaterdag:

Ten eerste iedereen salamat (bedankt) voor de donaties die ik heb ontvangen, de aankomende vijf maanden zal het geld goed besteed worden aan de projecten van Don Bosco op Cebu. Binnenkort zal ik overleggen met de rector van mijn huis waar het geld het hardste nodig is.

Op dit moment ben ik in Cebu City en heb de beschikking tot internet, helaas heeft het huis waar ik woon geen internet.

Een terugblik in vogelvlucht... Vorige week maandag ben ik na een lange reis aangekomen in Cebu City. In Hong Kong vloog Berber naar Manila en ik naar Cebu. 's Avonds om 19u landde ik in het donker op Mactan Airport. Gelukkig stond Fair (een medewerker van Don Bosco) me op te wachten en werd ik naar het Provincial House gebracht. Het Provincial House is het huis waar priesters (ook wel fathers genoemd), brothers (ook Salesianen, volgelingen van Don Bosco, maar geen priesters) en sisters (Salesiaanse nonnen) wonen. Het Provincial House is de plek waar nieuwe vrijwilligers heen gaan om even bij te komen van de reis, te wennen aan het weer, de cultuur, de mensen en geintroduceerd te worden in het werk van de Salesianen. Toen ik aankwam, stonden de sisters al klaar om me te ontvangen en was er een enorme maaltijd bereid. Ik had al gegeten in het vliegtuig en was erg moe, dus ik heb helaas niet zoveel kunnen eten. Gelijk viel me al op dat iedereen heel vriendelijk is, je wordt met open armen ontvangen en ze willen alles van Nederland weten. ook merk je de bezorgdheid: 'voel je je goed? ben je niet ziek?' Ik kwam namelijk erg schor aan aangezien ik door de airco in de vliegtuigen mijn stem was verloren.

De volgende dag werd ik door Fair geintroduceerd in het werk van Don Bosco in de Visayas (midden/zuiden Filippijnen). Na een presentatie zijn we de hele stad rondgereden om alle huizen en werken van Don Bosco te bezoeken en dat zijn er nogal wat! Je kunt aan alles merken dat iedereen Don Bosco kent en er erg veel goed werk wordt verricht. Erg indrukwekkend was het feeding program in Lourdesh Parish waar kinderen uit de armste sloppenwijken met een bus worden opgehaald en rijst krijgen omdat hun ouders/familie geen eten voor hen kunnen kopen. Gelijk viel me op dat je hier als blanke lange vrouw heel bijzonder bent. Kinderen klampen zich aan je benen vast en iedereen vind je 'beautiful'.In de Filippijnen wordt erg opgekeken tegen blanke mensen aangezien zij ons zien als eerste wereld en erg welvarend. Ook wil iedereen met je op de foto. Het voelt best raar om aangekeken te worden aangezien ik mezelf niet anders voel dan de mensen hier.

De volgende dag ben ik naar een film geweest in de Shopping Mall. Dit was een film geproduceerd door de vrijwilligers van Don Bosco (SALVO genoemd), VSO en Best Buddies. de film was bedoeld om meer lokale vrijwilligers te werven voor het helpen van straatjongeren. Toen ik in de Shopping Mall was, zag ik echt de andere kant van de Filippijnen. Erg dure winkels terwijl buiten mensen leven op straat en overleven door het verkopen van eten en het vervoeren van mensen in trycicads. Een tricycad is een fiets met drie wielen en een bak waar mensen in vervoerd kunnen worden.

Ook ben ik die dag samen met een Duitse en Oostenrijkse vrijwilliger naar de armste sloppenwijk geweest in Cebu City, genaamd Pasil. Wat een ervaring, iedereen wil op de foto, overal zijn mensen en iedereen leeft/eet/wast/slaapt op straat. Ook was erg opvallend, iedereen is vrolijk ondanks de situatie waarin ze verkeren.

Donderdag ben ik samen met de fathers van het provincial House baar de verjaardag van father Jhun geweest. hij is de rector van het huis waar ik woon en mijn eerste aanspraakpunt. Het was in een woord, geweldig! Lieve mensen, alle jongens die de hele avond optredens verzorgen, mooie muziek, samen zingen en dansen.. En father Jhun is een hele jonge en moderne priester. ik was erg onder de indruk.. Ook het eten in de Filippijnen is erg belangrijk, er stond zelfs een volledig geroosterd varken op tafel. Het begint 's ochtends met een ontbijt met rijst, vis, soep, daarna snacks, om twaalf uur een uitgebreide lunch, daarna weer snacks en dan 's avonds een grote maaltijd. Ik raak inmiddels aan het eten (=veel rijst) gewend. Alles is erg zoet, dus ik ben veel aan het bewegen om op mijn gewicht te letten.

Ik kan jullie nog zoveel vertellen, maar zal proberen af te ronden. Vorige week maandag ben ik definitiefnaar Liloan gegaan. Daar leven 130 jongens tussen de 10 en 20 jaar, 4 fathers, 3 brothers en ik. De jongens komen bijna allemaal van de straat en hebben of geen ouders meer of de ouders zitten in de gevangenis of de jongens zijn (seksueel) misbruikt. Ik werd hartelijk ontvangen in het huis en ze noemen me Ate Nienke, dat betekent groet zus. Ook pakken ze je hand als ze je zien en duwen mij hand tegen hun voorhoofd. Dit heet blessing en is een teken van respect.

De jongens hebben elke dag een strikt programma en moeten om 05:30 opstaan en gaan om 22:00 slapen. Het is een drukke dag, maar ik denk dat het goed is dat ze structuur en verantwoordelijkheid leren aangezien ze dit niet gewend zijn.

's Ochtends sta ik om 05:40 op, assisteer de jongens bij het schoonmaken, dan zeggen we het ochtendgebed. De jongens gaan om 07:00 naar school. Ik heb daarna ochtendgebed met de Salesianen, daarna een mis en daarna meditatie. In de middag komen de jongens terug en gaan we voetballen en muziek maken, erg leuk! Daarna eten, de rozenkrans bidden, studeren waarbij ik standby sta voor vragen. Als laatste de goodnighttalk en dan slapen.

Dit is een normale dag uit het leven van de jongens hier. Ik zal me naast deze dingen bezig gaan houden met het lesgeven van Engels (vanaf november elke dag 2 uur), het organiseren van activiteiten en het maken van de nieuwsbrief.

Ik hoop dat ik jullie een indruk heb kunnen geven van de eerste twee weken. Ik voel me al erg thuis en heb het goed naar mijn zin.

Liefs Nienke

Ps mijn adres en Filippijnse telefoonnummer:

Nienke Kroesen

Don Bosco Boy's Home

Liloan, Cebu, 6200 Philippines

00639165381155

Kort berichtje

Lieve allemaal,

Even een kort berichtje om te laten weten dat alles goed met me gaat!

Inmiddels ben ik 1,5 week op mijn project en begin me al aardig thuis te voelen. De jongens in het Boy's Home hebben elke dag een strak schema en ik ben deze week mee aan het kijken en aan het observeren.

Afgelopen weekend heb ik een update geschreven van mijn leven hier, maar toen ik deze wilde versturen, was er geen internetverbinding vanwege de storm. Ik dacht, ik zet het verhaal en de foto's vandaag op de site, maar helaas wordt mijn USBstick door de computer niet herkend. Helaas heb ik in mijn huis geen internet dus zit ik nu bij vrienden van de rector thuis. Even pech, maar jullie krijgen zsm een update van de afgelopen tijd.

Verder kan ik zeggen dat alles qua weer hier veilig is. Afgezien van harde wind en regen als er een typhoon raast over Luzon, zijn hier geen overstromingen. Afgelopen weekend maakte ik me wel zorgen aangezien Berber is Manila was, maar gelukkig is alles goed gegaan.

De typhoon is hier het nieuwsitem van de dag, morgen en het weekend worden er nog twee typhoons verwacht, ik hoop dat deze minder heftig zullen zijn en geen doden zullen treffen.

Ik moet er weer vandoor aangezien ik een afspraak heb met de Engels lerares over het Engels onderwijs op de Technical School. Vanaf 1 november zal ik elke dag 2 uur Engels gaan geven aan totaal 60 jongens tussen de 18 en 22 jaar.

Ik wil jullie bedanken voor alle lieve reacties/mailtjes/smsjes!

Tot de volgende update!

Liefs Nienke

nienke op haar project

Beste allemaal,

Namens Nienke willen wij even melden, dat zij gisterenniet haar verhaal heeft kunnen schrijven. Op haar project heeft ze geen internet, dus zal ze later wel een en ander vertellen. Het gaat goed met Nienke en de groeten voor iedereen!

Wil en Marian(de ouders van Nienke)

Goed aangekomen en eerste indrukken

Lieve allemaal,

Bij deze de foto's van de eerste dagen in Cebu City. Ik ben goed aangekomen en tot en met aankomende maandag zal ik in Cebu City verblijven om geintroduceerd te worden in de projecten van Don Bosco, de cultuur en de stad Cebu City. Helaas heb ik nu weinig tijd om een verhaal te schrijven aangezien ik ben uitgenodigd om naar de verjaardag van father Jhun, het hoofd van het project waar ik zal verblijven, te gaan. Ik zal straks de jongens voor het eerst ontmoeten en zien waar ik de aankomende vijf maanden zal verblijven. Aankomend weekend stuur ik jullie een uitgebreider verhaal van de belevenissen hier.

Liefs Nienke