Lieve allemaal!

Bedankt voor jullie lieve reacties. Fijn om te horen dat alles goed met jullie gaat!

Met mij is alles ook nog steeds goed. De afgelopen week ben ik veel met de jongens geweest, maar heb ook gefietst, gezwommen en getennist.. Met al het eten hier is de nodige beweging niet gek.. Gisteren ben ik naar een mis geweest op een private school. Tijdens de mis moest ik me introduceren en de priester zei dat ik een voormalig model was voor whitening soap (zeep waarvan je huid witter wordt: gebruikt iedereen hier).. en dat voor handtekeningen de kinderen na afloop van de mis naar me toe konden komen. Het was zo grappig, want het was natuurlijk niet echt waar, maar na de mis stonden er 140 kinderen om me heen voor een handtekening. Ik voelde me echt een actrice. Dit is een van de grappige belevenissen hier en zo zijn er elke dag tal van opmerkelijke dingen die ik meemaak.

Zoals beloofd stuur ik jullie mijn update van afgelopen zaterdag:

Ten eerste iedereen salamat (bedankt) voor de donaties die ik heb ontvangen, de aankomende vijf maanden zal het geld goed besteed worden aan de projecten van Don Bosco op Cebu. Binnenkort zal ik overleggen met de rector van mijn huis waar het geld het hardste nodig is.

Op dit moment ben ik in Cebu City en heb de beschikking tot internet, helaas heeft het huis waar ik woon geen internet.

Een terugblik in vogelvlucht... Vorige week maandag ben ik na een lange reis aangekomen in Cebu City. In Hong Kong vloog Berber naar Manila en ik naar Cebu. 's Avonds om 19u landde ik in het donker op Mactan Airport. Gelukkig stond Fair (een medewerker van Don Bosco) me op te wachten en werd ik naar het Provincial House gebracht. Het Provincial House is het huis waar priesters (ook wel fathers genoemd), brothers (ook Salesianen, volgelingen van Don Bosco, maar geen priesters) en sisters (Salesiaanse nonnen) wonen. Het Provincial House is de plek waar nieuwe vrijwilligers heen gaan om even bij te komen van de reis, te wennen aan het weer, de cultuur, de mensen en geintroduceerd te worden in het werk van de Salesianen. Toen ik aankwam, stonden de sisters al klaar om me te ontvangen en was er een enorme maaltijd bereid. Ik had al gegeten in het vliegtuig en was erg moe, dus ik heb helaas niet zoveel kunnen eten. Gelijk viel me al op dat iedereen heel vriendelijk is, je wordt met open armen ontvangen en ze willen alles van Nederland weten. ook merk je de bezorgdheid: 'voel je je goed? ben je niet ziek?' Ik kwam namelijk erg schor aan aangezien ik door de airco in de vliegtuigen mijn stem was verloren.

De volgende dag werd ik door Fair geintroduceerd in het werk van Don Bosco in de Visayas (midden/zuiden Filippijnen). Na een presentatie zijn we de hele stad rondgereden om alle huizen en werken van Don Bosco te bezoeken en dat zijn er nogal wat! Je kunt aan alles merken dat iedereen Don Bosco kent en er erg veel goed werk wordt verricht. Erg indrukwekkend was het feeding program in Lourdesh Parish waar kinderen uit de armste sloppenwijken met een bus worden opgehaald en rijst krijgen omdat hun ouders/familie geen eten voor hen kunnen kopen. Gelijk viel me op dat je hier als blanke lange vrouw heel bijzonder bent. Kinderen klampen zich aan je benen vast en iedereen vind je 'beautiful'.In de Filippijnen wordt erg opgekeken tegen blanke mensen aangezien zij ons zien als eerste wereld en erg welvarend. Ook wil iedereen met je op de foto. Het voelt best raar om aangekeken te worden aangezien ik mezelf niet anders voel dan de mensen hier.

De volgende dag ben ik naar een film geweest in de Shopping Mall. Dit was een film geproduceerd door de vrijwilligers van Don Bosco (SALVO genoemd), VSO en Best Buddies. de film was bedoeld om meer lokale vrijwilligers te werven voor het helpen van straatjongeren. Toen ik in de Shopping Mall was, zag ik echt de andere kant van de Filippijnen. Erg dure winkels terwijl buiten mensen leven op straat en overleven door het verkopen van eten en het vervoeren van mensen in trycicads. Een tricycad is een fiets met drie wielen en een bak waar mensen in vervoerd kunnen worden.

Ook ben ik die dag samen met een Duitse en Oostenrijkse vrijwilliger naar de armste sloppenwijk geweest in Cebu City, genaamd Pasil. Wat een ervaring, iedereen wil op de foto, overal zijn mensen en iedereen leeft/eet/wast/slaapt op straat. Ook was erg opvallend, iedereen is vrolijk ondanks de situatie waarin ze verkeren.

Donderdag ben ik samen met de fathers van het provincial House baar de verjaardag van father Jhun geweest. hij is de rector van het huis waar ik woon en mijn eerste aanspraakpunt. Het was in een woord, geweldig! Lieve mensen, alle jongens die de hele avond optredens verzorgen, mooie muziek, samen zingen en dansen.. En father Jhun is een hele jonge en moderne priester. ik was erg onder de indruk.. Ook het eten in de Filippijnen is erg belangrijk, er stond zelfs een volledig geroosterd varken op tafel. Het begint 's ochtends met een ontbijt met rijst, vis, soep, daarna snacks, om twaalf uur een uitgebreide lunch, daarna weer snacks en dan 's avonds een grote maaltijd. Ik raak inmiddels aan het eten (=veel rijst) gewend. Alles is erg zoet, dus ik ben veel aan het bewegen om op mijn gewicht te letten.

Ik kan jullie nog zoveel vertellen, maar zal proberen af te ronden. Vorige week maandag ben ik definitiefnaar Liloan gegaan. Daar leven 130 jongens tussen de 10 en 20 jaar, 4 fathers, 3 brothers en ik. De jongens komen bijna allemaal van de straat en hebben of geen ouders meer of de ouders zitten in de gevangenis of de jongens zijn (seksueel) misbruikt. Ik werd hartelijk ontvangen in het huis en ze noemen me Ate Nienke, dat betekent groet zus. Ook pakken ze je hand als ze je zien en duwen mij hand tegen hun voorhoofd. Dit heet blessing en is een teken van respect.

De jongens hebben elke dag een strikt programma en moeten om 05:30 opstaan en gaan om 22:00 slapen. Het is een drukke dag, maar ik denk dat het goed is dat ze structuur en verantwoordelijkheid leren aangezien ze dit niet gewend zijn.

's Ochtends sta ik om 05:40 op, assisteer de jongens bij het schoonmaken, dan zeggen we het ochtendgebed. De jongens gaan om 07:00 naar school. Ik heb daarna ochtendgebed met de Salesianen, daarna een mis en daarna meditatie. In de middag komen de jongens terug en gaan we voetballen en muziek maken, erg leuk! Daarna eten, de rozenkrans bidden, studeren waarbij ik standby sta voor vragen. Als laatste de goodnighttalk en dan slapen.

Dit is een normale dag uit het leven van de jongens hier. Ik zal me naast deze dingen bezig gaan houden met het lesgeven van Engels (vanaf november elke dag 2 uur), het organiseren van activiteiten en het maken van de nieuwsbrief.

Ik hoop dat ik jullie een indruk heb kunnen geven van de eerste twee weken. Ik voel me al erg thuis en heb het goed naar mijn zin.

Liefs Nienke

Ps mijn adres en Filippijnse telefoonnummer:

Nienke Kroesen

Don Bosco Boy's Home

Liloan, Cebu, 6200 Philippines

00639165381155